WITAMY NA NASZEJ STRONIE POŚWIĘCONEJ PRZYGOTOWANIU SIĘ DO MAŁŻEŃSTWA !
Zapraszamy Cię do zapoznania się z jej treścią o tematyce miłości i małżeństwa oraz zachęcamy do wpisania się do księgi gości. Strona ta jest adresowana do wszystkich, którzy chcą się dowiedzieć, czym jest miłość, jak się rozwija i jakie jest jej znaczenie.
Odpowiedzialność i prawda tworzą fundament do miłości. „Bóg jest miłością” (1J 4,8), dlatego stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, wpisuje w jego serce zdolność kochania i odpowiedzialność za tę miłość. Miłość jest zatem podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej i, jak to stwierdził Dante Alighieri „najwyższą siłą wszechświata, to ona wprawia w ruch gwiazdy”. W odpowiedzialności za osobę, która jest wciągnięta w najściślejszą wspólnotę bycia i działania, którą się czyni poniekąd swoją własnością(korzystając z jej oddania), zawiera się piękno miłości i jest to odpowiedzialność ogromna. Ten ogrom należy rozumieć poprzez gruntowne poczucie wartości osoby. Każdy jest stworzony z miłości, dla miłości i do miłości. Jednak trzeba do niej dojrzeć i walczyć, aby była mocna, pełna i bezinteresowna(„Kto dla miłości walczy, zwycięża”, Lao-Cy). W odpowiedzialności kryje się całe sedno miłości, kwintesencja całego altruizmu, rozszerzenie własnego „ja” o to „drugie <<ja>>”, które jest dla mnie tak bliskie jak me własne. To poczucie jest pełne troski względem drugiej osoby(choć samo w sobie nie jest ani przykre ani bolesne). Dlatego miłość, która jest oderwana od jakiekolwiek odpowiedzialności, jest niczym innym jak tylko egoizmem, czyli zaprzeczeniem prawdziwej miłości. Odpowiedzialność jest cechą towarzyszącą każdej prawdziwie ludzkiej miłości. Miłość osobowa jest bowiem szczególną relacją dwóch istot rozumnych, czyli posiadających świadomość skutków swojego postępowania, i wolnych, czyli zdolnych do podejmowania określonych czynności bez przymusu wewnętrznego i zewnętrznego.
Miłość małżeńska, jak każda prawdziwa miłość, jest
osobista, wolna i odpowiedzialna. Miłość osobista oznacza, że nie jest
skierowana ku rzeczom ani ku właściwościom lub cechom podmiotu, ale ku
osobie, ku godności osobowej. Mąż kocha żonę nie tylko dlatego, że
jest młoda, ładna i nie ma zmarszczek na czole. Cechy osoby kochanej mają
znaczenie, ale miłuje się samą osobę i miłość afirmuje wartość
absolutną danego podmiotu. Miłość jest pozytywną afirmacją istnienia
drugiej osoby:„jak to dobrze, że jesteś!”. Miłość musi być
wolna, ponieważ„gdzie dwie osoby mogą wspólnie wybrać pewne dobro
jako cel, tam istnieje też możliwość miłości”. Miłość zresztą
jest to odpowiedzialność za drugą osobę, im więcej odpowiedzialności,
tym więcej miłości, im więcej zobowiązuję się wobec drugiego człowieka,
tym więcej pokazuję więź łączącą nas. Trzeba stwierdzić, że
wzajemna miłość świętego Józefa i Maryi była pełną, autentyczną
i wzorową miłością małżeńską. Pytanie, które pojawia się
natychmiast brzmi: jak może być tak, skoro nie znali się płciowo?
Odpowiedź musi się zaczynać stwierdzeniem, że płciowość jest dobrą
rzeczą i człowiek dzięki niej jest mężczyzną lub kobietą w całym
swoim życiu, w całej swojej biografii- od poczęcia aż do śmierci. Życie
pojawia się poprzez płciowość, która jest darem. Trzeba ją akceptować
taką, jaka jest, w przeciwnym wypadku zaczyna się dramat.
Natomiast płciowość nie jest celem samym w sobie, celem płciowości
jest wyrażać osobową miłość i wspólne uczestniczenie w dziele
stworzenia nowego człowieka na ziemi. „W każdej sytuacji, w której
przeżywamy wartość seksualną jakiejś osoby, miłość domaga się
integracji, czyli włączenia tej wartości w wartość osoby, owszem:
podporządkowania jej względem wartości osoby. I w tym właśnie wyraża
się podstawowy rys etyczny miłości: jest ona afirmacją osoby, bez tego
zaś nie jest miłością”. Św. Józef tak miłował Maryję, że oddał
w ofierze własną płciowość: kto tego nie rozumie, nie zna się na miłości,
nic o niej jeszcze nie wie.